ترکیبات N-نیتروزو
ترکیبات N-نیتروزو (NOC) از مهمترین عوامل سرطان زا هستند. بیش از ۳۰۰ مورد از این ترکیبات بر روی حدود ۴۰ گونه جانوری پستانداران، از جمله پستانداران مادون انسان آزمایش شده است. NOC با استفاده از تزریق دهانی، زیر جلدی، داخل صفاقی، داخل وریدی و همچنین با تزریق موضعی به نای، مثانه یا روده بزرگ و راست روده انجام شده است. این ترکیبات همچنین به صورت موضعی بر روی پوست حیوانات آزمایشگاهی اعمال شدند. صرف نظر از نحوه کاربرد، هیچ گونه ای در برابر اثر سرطان زایی این ترکیبات مقاوم نیست. همچنین نشان داده شده است که متابولیسم این ترکیبات در حیوانات، مشابه متابولیسم آن ها در بافت های انسانی است. لذا این احتمال زیاد است که ترکیبات N-نیتروزو (NOC) در انسان نیز سرطان زا باشند. علاوه بر این، احتمال وجود یک NOC جدید جهش زا / سرطان زا، که فعالیت بیولوژیکی آن هنوز ناشناخته است، بسیار زیاد می باشد. NOC ها شامل نیتروزآمین ها و نیتروزآمیدها هستند. در حالی که نیتروزآمین ها بیشتر توسط آنزیم های وابسته به سیتوکروم P450 ، به صورت متابولیکی فعال می شوند، نیتروزآمیدها برای فعالیت ژنتیکی / سرطان زایی، نیاز به فعال سازی متابولیک ندارند.
در محصولات آرایشی و بهداشتی، تنها تعداد کمی از NOC ها تشخیص داده شده است. به طور عمده دو نیتروزآمین N-نیتروزو دی اتانول آمین (NDELA) و N-نیتروزو بیس (۲-هیدروکسی پروپیل) آمین (NBHPA) در محصولات آرایشی و بهداشتی یافت شده است.

N-نیتروزآمین‌ها
N-نیتروزآمین ها نوعی از ترکیبات شیمیایی هستند که بروز اثرات سرطان زایی و جهش زایی آن ها در مدل های حیوانی، در چندین مکان مختلف بافتی و توسط چندین مسیر مختلف اثردهی، نشان داده شده است. نیتروزآمین ها به طور بالقوه می توانند در کالاهای مصرفی ، محصولات آرایشی و بهداشتی و فرمولاسیون های مراقبت شخصی ایجاد شوند، چه در طول تولید و چه در حین انبارش محصول. تشکیل N-نیتروزآمین هنگامی اتفاق می افتد که در شرایط اسیدی، آمین های نوع دوم در کنار یک ماده نیتراته کننده مانند نیتروس اسید، نیتریت ها یا اکسیدهای نیتروژن، حضور دارند. تجزیه و تحلیل محصولات آرایشی و بهداشتی، مراقبت شخصی و کالاهای مصرفی برای محتوای نیتروزآمین، باید در ارزیابی ایمنی محصول لحاظ شود تا از رعایت مقررات جدید محصولات آرایشی و بهداشتی اطمینان حاصل شود. همچنین ذکر شده است که محصولات آرایشی و بهداشتی با عمر بیش از ۵ سال، دارای غلظت های بالاتر نیتروزآمین ها نسبت به نمونه های جدید محصولات مشابه بوده اند. این نشان می دهد که تشکیل N-نیتروزآمین ها، ماندگاری محصولات آرایشی و بهداشتی را محدود می کند و باید به عنوان بخشی از ارزیابی ایمنی معمول یک محصول آرایشی بهداشتی بررسی شود.

تنظیم مقررات
چه در ایالات متحده و چه در اتحادیه اروپا، تولید کنندگان کالاهای مصرفی، قبل از تجاری سازی محصولاتشان، از ایمنی آن ها اطمینان حاصل می کنند. آن ها تمام مواد تشکیل دهنده موجود در برچسب محصول را ذکر کرده و محدودیت هایی را که برای مواد تشکیل دهنده و محصولات ایجاد شده است، رعایت می کنند. هر گونه خطر احتمالی در یک محصول، به عنوان بخشی از ارزیابی ایمنی آن محصول بررسی می شود. در اتحادیه اروپا، دستورالعمل EU 1223/2009 از سال ۲۰۱۳ لازم الاجراست. این دستورالعمل، ایمنی محصولات آرایشی و بهداشتی را افزایش می دهد و چارچوبی را برای همه فعالان این بخش فراهم می نماید. همچنین ساز و کار شناخته شده بین المللی و مستقلی را فراهم می کند که ضمن در نظر گرفتن آخرین پیشرفت های فن آوری، ایمنی محصول را تقویت می کند. EU 1223/2009 در پیوست های II و III مشخص می کند که نیتروزآمین ها (به همراه سایر آلاینده ها) نباید در محصولات آرایشی و بهداشتی، با غلظتی بیش از ۵۰ میکروگرم بر کیلوگرم (۵۰ ppb) وجود داشته باشند. در ایالات متحده، FDA تحت حمایت قانون مواد غذایی، دارویی و آرایشی و بهداشتی (۱۹۳۸) و قانون بسته بندی و برچسب گذاری منصفانه (۱۹۶۶)، هر محصول آرایشی و بهداشتی حاوی N-نیتروزآمین ها را تقلبی می داند و همینطور قدرت اعمال درخواست برای توقیف و حذف این محصولات را از بازار دارد. در آسیا، ملل ASEAN دستورالعمل آرایشی و بهداشتی ASEAN 9 را براساس قوانین اروپا طراحی کرده اند. چین، هند و ژاپن نیز مقررات محصولات آرایشی و بهداشتی را با روشی مشابه تنظیم کرده اند.
دستورالعمل اتحادیه اروپا ۲۰۰۹/۴۸/EC، مربوط به ایمنی اسباب بازی ها، رنگ های انگشتی که با دهان کودکان تماس دارند و مواد الاستومری مانند پستانک ها و سرشیشه های مخصوص نوزادان می باشد و مقدار کل N-نیتروزآمین ها را به کمتر از ۵۰ میکروگرم بر کیلوگرم (۵۰ ppb) محدود می کند.

طبقه‌بندی مواد شیمیایی که باعث ایجاد نیتروزآمین‌ها می‌شوند
ترکیبات / مواد تشکیل دهنده محصولات آرایشی و بهداشتی، پیش سازهای مهمی برای تولید ترکیبات N-نیتروزو، یعنی نیتروزآمین ها در مواد اولیه و محصول نهایی محسوب می شوند.
آمین های نوع اول، دوم و سوم، همه می توانند برای تولید نیتروزآمین ها، نیتروزدار شوند. آمین های نوع دوم به طور کلی واکنش پذیرترین ترکیبات نسبت به عوامل نیتروزدارکننده ی تولید کننده نیتروزآمین ها هستند. آلکیل آمین های نوع اول با عوامل نیتروزدار کننده واکنش داده و به یون های دیازونیوم با عمر کوتاه و بسیار واکنش پذیر تبدیل می شوند. این واسطه های واکنشی تجزیه می شوند و با استفاده از مسیرهای جایگزینی، حذف و نوآرایی مولکولی، نیتروژن مولکولی ایجاد می کنند. با این حال، نیتروزآمین ها گاه از فرآیندهای نوع دوم بوجود می آیند.
انتظار می رود هر ترکیبی که حاوی گروه عاملی آمین نوع دوم است، با عوامل نیتروزدار کننده واکنش نشان دهد و یک NOC تولید نماید. میزان تشکیل نیتروزآمین، به ویژگی های ساختاری آمین بستگی دارد که بر نرخ این تبدیل ها و غلظت ماده نیتروزدار کننده تأثیر می گذارد.

نیتروزآمین ها همچنین ممکن است از آمین های نوع سوم تشکیل شوند. این تغییر نیازمند شکستن پیوند کربن و نیتروژن در یکی از گروه های آلکیل متصل به اتم نیتروژن است. میزان و ماهیت این فرآیندها، به طور چشمگیری به ساختار آمین نوع سوم وابسته است. برخی از آمین های نوع سوم، به صورت غیرمعمول، دارای واکنش پذیری بالایی نسبت به نیتروزدار شدن هستند که مربوط به وجود خصوصیات ساختاری ویژه است.
آمیدها و مشتقات کربونیل مربوط به آمین ها و آمونیاک، می توانند با عوامل نیتروزدار کننده واکنش دهند و NOC ها را تولید کنند. به دلیل ویژگی های الکترون کشندگی گروه کربونیل متصل به نیتروژن، واکنش پذیری آمیدها نسبت به عوامل نیتروزدار کننده رایج، کم است. آمیدهای نوع اول با نیتروس اسید واکنش داده و اسید والد آمید و N2 تولید می کنند و می توانند به عنوان تله های نیتروس اسید استفاده شوند. آمیدهای دی آلکانول آمین ها با واکنش با نیتریت های یونی، می توانند باعث ایجاد نیتروزآمین های متناظر شوند.

تعاریف مواد ذکر شده در مقررات
آمین ها بر اساس تعداد گروه های آلکیل یا آریل متصل به نیتروژن، تحت عنوان آمین های نوع اول، دوم یا سوم طبقه بندی می شوند. آمین نوع دوم همچنین ممکن است به عنوان مشتق آمونیاک در نظر گرفته شود که در آن دو اتم هیدروژن، با دو گروه آلی که (ممکن است با یکدیگر مشابه یا متفاوت باشند و جانشین های دیگری را حمل کنند و) توسط پیوندهای یگانه به اتم های کربن متصل شده اند، جایگزین شده اند. این اتم های کربن را نمی توان به طور دو گانه یا سه گانه پیوند داد، یا به سایر اتم های هترو مانند اکسیژن یا نیتروژن متصل نمود.
آلکانول آمین نوع دوم مشتقی از آمونیاک است که در آن دو اتم هیدروژن توسط گروه آلکانول جایگزین شده اند. گروه های هیدروکسیل نباید جایگزین شده باشند.
دی آلکیل آمید اسید چرب، مشتقی از یک آمید اسید چرب است، که در آن بنیان های آلکیلی اسیدهای چرب ممکن است یک زنجیره شاخه دار یا اشباع نشده باشند.
دی آلکانول آمید اسید چرب، یک مشتق اسید چرب از دی آلکانول آمید است، که در آن بنیان آلکیلی اسید چرب می تواند یک زنجیره شاخه دار یا اشباع نشده باشد.
مونو آلکیل آمین (آمین نوع اول) مشتقی از آمونیاک است، که در آن یک اتم هیدروژن توسط یک گروه آلکیل جایگزین شده است. مونو آلکانول آمین، مشتقی از یک مونو آلکیل آمین است، که در آن گروه آلکیل توسط یک گروه آلکانول جایگزین شده است.
تری آلکیل آمین (آمین نوع سوم) مشتقی از آمونیاک است، که در آن اتم های هیدروژن توسط گروه های آلکیل جایگزین شده است. تری آلکانول آمین مشتقی از تری آلکیل آمین است ، که در آن سه گروه آلکیل توسط یک گروه آلکانول جایگزین شده است.

ساختارها

عواملی که در تشکیل نیتروزآمین‌ها تأثیر می‌گذارند

نیتروزدار شدن در حضور اکسیدهای نیتروژن
آیا N-نیتروزدار شدن، به عنوان مثال در حضور اکسیدهای ازت (NOX) ، در pH نزدیک به خنثی یا حتی قلیایی قابل انجام است؟
نیتروزدار شدن آمین ها توسط NOx در شرایط خنثی تا قلیایی برای تولید نیتروزآمین ها، هم در آزمایشگاه و هم به تجربه به خوبی اثبات شده است. بررسی مربوط به محصولات آرایشی بهداشتی و لوازم شخصی، در سند فنی COLIPA (COLIPA 2009، بخش ۴-۱) ارائه شده است. منابع عمده NOx عبارتند از: آلودگی هوا، دود تنباکو، اگزوز موتورهای بنزین سوز یا گازسوز، ظروف در معرض تماس با نیتریت، مشعل های حرارتی مورد استفاده برای گرمایش ساختمان.

نقش نیتریت ها به عنوان مواد نیتروزدار کننده
نیتریت یونی: این مهم است که بدانیم نیتریت می تواند از NOx ، تحت شرایط خنثی تا قلیایی و همچنین با احیای نیترات توسط باکتری ها یا احیای شیمیایی، تشکیل شود. نیتریت یونی می تواند با آمیدهای آلکانول آمین ها برای تولید نیتروزآمین ها واکنش دهد. نیتریت یونی با آلدهیدها (بخصوص فرمالدهید) و آمین ها واکنش داده و از طریق ایمین ها به عنوان حد واسط، نیتروزآمین تولید می کند. استرهای نیتروژن (نیتریت های آلکیل) نیز می توانند با واکنش جابجایی شامل نیتریت یونی، از سایر استرها تشکیل شوند. استرهای نیتروژن، عوامل نیتروزدار کننده بسیار مؤثری هستند.

خطرات نیتروزدار شدن در حین تولید / فرمولاسیون
آمیدهای دی آلکانول آمین ها، در دماهایی که از گرمای مخلوط شدن حاصل می شود، به آسانی با نیتریت یونی واکنش می دهند. همچنین آمیدهای دیگر در حضور الکل های با دمای جوش بالا مانند گلیسرول، می توانند در اثر حرارت با نیتریت واکنش داده و نیتروزآمین تولید نمایند. در حالت اول، آمید دی آلکانول آمین، به عنوان مثال یک آمید اسید چرب، به آرامی از لحاظ درون و برون مولکولی با انتقال آسیل از نیتروژن به اکسیژن الکل، نوآرایی می شود. اگرچه این فرآیند شامل تعادلی است که آمید را به شدت به خود جذب می کند، استر حاصل به سرعت با نیتریت یونی واکنش داده و یک استر نیتروژن ایجاد می کند و سپس با آمینِ نوع دوم آزاد شده، واکنش داده و یک نیتروزآمین تشکیل می دهد. لوریل آمیدِ DEA ، هنگامی که با نیتریت گرم می شود، NDELA را با بازدهی قابل توجهی تشکیل می دهد. مقادیر تشکیل شده با افزودن اتیلن گلیکول افزایش می یابد.
نشان داده شده است که سایر آمیدهای نوع سوم، در اثر گرم شدن با نیتریت در یک حلال هیدروکسیلیک با دمای جوش بالا مانند گلیسرول یا اتیلن گلیکول، نیتروزآمین تولید می کنند. این فرآیند دوباره شامل انتقال استیل از آمید به الکل برای تولید استر نیتروژن است که سپس به سرعت با آمین تولید شده توسط انتقال آسیل واکنش نشان داده و به یک نیتروزآمین تبدیل می شود.

نقش نگهدارنده ها
به نظر می رسد که برخی از مواد نگهدارنده مجاز در محصولات آرایشی و بهداشتی مانند برونوپل (۲-برمو-۲-نیتروپروپان-۱و۳-دی اُل ) و برونیدوکس (۵-برمو-۵-نیترو-۱و۳-دی اکسان )، عوامل نیتروزدار کننده مؤثری هستند. پس از نگهداری طولانی مدت محلول قلیایی حاوی دی اتانول آمین و نیز پس از نگهداری محلول قلیایی حاوی تری اتانول آمین در محلولی با قلیائیت کمتر ( هر یک به میزان ۲۰ میلی مول) در حضور برونوپول (۸۰ نانومول) ، مقدار قابل توجهی NDELA به دست آمد. تحت شرایط مشابه، برونیدوکس، عامل نیتروزدار کننده ضعیف تری بود. نسبت مشابهی در قدرت نیتروزدار کردن در یک امولسیون غیر یونی با pH نزدیک به خنثی (۶.۸) ، حاوی ۱% دی اتانول آمین، پس از ۵۰ روز نگهداری مشاهده شد. برونوپل به مواد نیتروزدار کننده و فرمالدهید تجزیه شده و این امر ممکن است در تقویت تشکیل نیتروزآمین، توسط اثر کاتالیزوری فرمالدهید مؤثر باشد. بنابراین، هر زمان که این مواد نگهدارنده با ترکیباتی که دارای ساختارهای آمین نوع دوم هستند، فرموله شوند، تشکیل نیتروزآمین قابل توجهی انتظار می رود. آمین های نوع سوم به طور قابل توجهی کمتر واکنش پذیر هستند ، اما می توانند تشکیل برخی از نیتروزآمین ها را پس از نگهداری طولانی مدت افزایش دهند. مشخص نیست که آلکانول آمیدها یا اوره های جایگزین تا چه میزان ممکن است واکنش نشان دهند. اما از آنجایی که نیتروزدار شدن آن ها را توسط برونوپول / برونیدوکس نمی توان رد کرد، از تلفیق این مواد نگهدارنده در محصولات آرایشی و بهداشتی به همراه ترکیباتی که دارای نیتروژن قابل نیتروزدار شدن هستند، خودداری می شود.

نقش کاتالیزورهایی مانند فرمالدهید در نیتروزدار شدن
در واکنش تبدیل آمین های ثانویه به نیتروزآمین ها از راه تبدیل به ایمین ها به عنوان حد واسط، آلدهیدها (خصوصاً فرمالدهید) می توانند نقش کاتالیزور داشته باشد. این تغییرات شیمیایی در مقادیر pH از ۵ تا ۱۰، به آسانی انجام می شود. چنین واکنشی می تواند در حلال های آلی که منبع فرمالدهید محسوب می شوند، مانند دی کلرومتان رخ دهد. این پدیده همچنین در مورد آزادکنندگان فرمالدهید مانند هیدروکسی متیل اوره و سایر مواد نگهدارنده آزاد کننده فرمالدهید وجود دارد. هیدروکسی متیل سارکوزین یک آزاد کننده فرمالدهید است که انتظار می رود فرآیند نیتروزدار کردن خود را کاتالیز کند. بنابراین، مواد ضدمیکروبی آزادکننده فرمالدهید، علاوه بر تولید کاتالیزور برای واکنش نیتروزدار شدن، یعنی تولید فرمالدهید، خود نیز می توانند نیتروزدار شده و ترکیبات N-نیتروزو تولید کنند. روش های عملی برای جلوگیری از این نوع نیتروزدار شدن، در سند COLIPA مورد بحث قرار گرفته است. یون های هالید، تیو سولفات، تیول ها و برخی ترکیبات فنولیک، کاتالیزورهای مؤثر نیتروزدار شدن هستند.
آلکانول آمین ها با آلدهیدها واکنش داده و اُگزازولیدین ها را تشکیل می دهند، که پس از آن ممکن است با یک عامل نیتروزدار کننده واکنش داده و N-نیتروزو اُگزازولیدین ها را ایجاد نمایند. ۱و۳-N-نیتروزو اُگزازولیدین و ۵-متیل-۱و۳-N-نیتروزو اُگزازولیدین، به ترتیب در فرمول های تجاری حاوی اتانول آمین و ۱-آمینو-۲-پروپانول یافت شده اند. این تغییرات شیمیایی همچنین فرمالدهیدها را در بر می گیرد. در صورتی که ترکیبات پیش ساز این نیتروزآمین های هتروسیکلیک، در فرمولاسیون محصولات مورد بحث وجود داشته باشند، این ترکیبات می توانند تشکیل شوند.

بازدارنده های نیتروزدارشدن
لازم است که در فرمولاسیون فرآورده های آرایشی و بهداشتی، مهارکننده های آبگریز و آبدوست نیتروزدار شدن، در هر دو فاز، به طور مؤثر حضور داشته باشند. مهار کننده های محلول در آب ممکن است شامل اسید آسکوربیک / آسکوربات و سایر آنتی اکسیدان های محلول در آب باشند. مهارکننده های محلول در روغن شامل آسکوربیل پالمیتات ، توکوفرول ها ، هیدروکسی تولوئن بوتیله شده / هیدروکسی انیزول (BHT / BHA) و استرهای گالات می شوند. مقالات متعددی در مورد بررسی کلی روش های جلوگیری از تشکیل نیتروزآمین ها در شرایط مختلف وجود دارد. ضمیمه ۱ از سند COLIPA (COLIPA ، ۲۰۰۹) به این موضوع پرداخته و تعدادی از مهار کننده ها را ذکر می کند.

کاهش نیتروزدار شدن در مواد اولیه و در حین تولید
جهت کاهش فرآیند نیتروزدار شدن، لازم است از مواد اولیه با خلوص مناسب، خصوصاً از نظر میزان آمین های نوع دوم، استفاده شود تا از تماس احتمالی آن ها با عوامل نیتروزدار کننده جلوگیری گردد. به عنوان مثال باید دقت کرد تا نیتریت، در معرض ظروف مواد اولیه قرار نگیرد؛ منابع NOx اتمسفری در واحدهای تولید، بسته بندی و انبارش وجود نداشته باشد و سایر تمهیدات ممکن جهت کاهش این فرآیند، مد نظر قرار گیرد.

کاهش یا حذف منابع نیتریت احتمالی
در کنار راهکارهای خوب تولید، GMP، سطح نیتریت احتمالی از راه های زیر قابل کاهش است:
– استفاده از آب خالص در تولید
– استفاده از ظروف پلاستیک یا استیل بدون نیتریت جهت انبارش مواد اولیه و محصول
– کاهش تماس با هوای حاوی اکسیدهای نیتروژن در حین فرآیند تولید محصول
– جداسازی تولید از تجهیزات مصرف کننده سوخت هیدروکربنی و شعله های باز (مثل استفاده از سیستم های گرمایش غیرمستقیم)
– حذف نیترات / نیتریت غیر ضروری از مواد اولیه.
مثلاً کاهش استفاده از مواد اولیه تولید شده در حضور اکسیدهای نیتروژن.
همانطور که گفته شد، در شرایط خاص اگر آلاینده های آمینی گروه دوم حضور داشته باشند، برخی نگهدارنده ها ممکن است واکنش های نیتروزدار شدن را کاتالیز کنند. در صورت عدم اطمینان از احتمال وجود فرآیند نیتروزدار شدن در یک محصول، توصیه های تولید کننده مواد نگهدارنده باید مورد نظر قرار گیرد. بررسی این واقعیت حائز اهمیت است که آیا در مقررات آرایشی و بهداشتی، محدودیت های خاصی در رابطه با ترکیب مواد با عوامل نیتروزدار کننده وجود دارد یا خیر.
دستورالعمل آرایشی بهداشتی اتحادیه اروپا، محدودیت خاصی را در استفاده از نیتریت سدیم اعمال کرده است. نیتریت سدیم نباید با آمین های نوع دوم و/یا سوم یا سایر مواد تشکیل دهنده نیتروزآمین ها مورد استفاده قرار گیرد.

کاهش یا حذف منابع آمینی نوع دوم
پیوست II از دستورالعمل آرایشی بهداشتی اتحادیه اروپا، به طور خاص استفاده از تمام دی آلکیل آمین ها، دی آلکانول آمین ها و نمک هایشان، دی اتانول آمین، دی ایزوپروپانول آمین و بیس (هیدروکسی آلکیل) آمین ها را ممنوع کرده است. این مواد ممکن است به عنوان ناخالصی موجود در سایر مواد تشکیل دهنده، موجود باشد. اگر این امکان وجود داشته باشد، باید بازدارندگی در مقابل سیستم های نیتروزدار شدن در نظر گرفته شود.
منابع احتمالی برای ردیابی آمین نوع دوم در محصولات آرایشی شامل موارد زیر است:
– دی اتانول آمین و دی ایزوپروپانول آمین (که ممکن است به عنوان ناخالصی حاصل از تجزیه ی مواد اولیه ای مانند مونوآلکانول آمین ها، تری آلکانول آمین ها و مونو و دی آلکانول آمیدهای اسیدهای چرب وجود داشته باشد).
– دی متیل آمین و متیل آمین های زنجیره بلند (که ممکن است به عنوان ناخالصی حاصل از تجزیه ی مواد اولیه ای مانند اکسیدهای آمین و برخی مواد نگهدارنده موجود باشد)
– مورفولین (که ممکن است به عنوان یک ناخالصی و حاصل تجزیه مواد نگهدارنده خاصی وجود داشته باشد)
از این رو، مونوآلکانول آمین ها، مونوآلکیل آمین ها، تری آلکانول آمین ها ، تری آلکیل آمین ها، نمک های آنها، دی آلکیل آمیدهای اسید چرب و دی آلکانول آمید های اسید چرب، در پیوست III دستورالعمل آرایشی بهداشتی اتحادیه اروپا، محدودیت های خاصی دارند. این محدودیت ها به حداقل خلوص آنها، حداکثر محتوای آمین نوع دوم، حداکثر محتوای نیتروزآمین، ذخیره سازی در ظروف عاری از نیتریت، میزان استفاده و مهار سیستم های نیتروزدار شدن مرتبط است.

ترکیب مهار کننده های تشکیل نیتروزآمین
علاوه بر انتخاب مواد اولیه مناسب، باید به ترکیب یک سیستم مهاری نیز توجه شود. باید توجه داشت که هیچ دستورالعمل جادویی که تشکیل نیتروزآمین را در فرمولاسیون کلیه محصولات، کاملاً مهار نماید، وجود ندارد و استراتژی های مهار مناسب، باید برای هر نوع محصول ارزیابی شود.
دستورالعمل های عمومی برای انتخاب یک سیستم مهاری مناسب به شرح زیر است:
– امولسیفایرهای آنیونی نسبت به امولسیفایرهای غیر یونی یا کاتیونی، در مهار نیتروزدار شدن آمین های آبگریز، بسیار برتر هستند.
– یک ماده آلی نیتروژن دار آبدوست در یک امولسیون آنیونی، علاوه بر هر نوع امولسیفایر مورد استفاده، به یک مهارکننده نیتروزدار شدن نیز نیاز دارد.
– امولسیون های غیر یونی یا کاتیونی در مقایسه با امولسیون های آنیونی، صرف نظر از ویژگی های حلالیت آمین، به مقادیر بیشتری از مهار کننده ها نیاز دارند.
– مهار کنندگان، باید بر اساس واکنش پذیری شان نسبت به نیتریت و خصوصیات انحلالشان در روغن یا آب انتخاب شوند.
مهار کننده های احتمالی شامل ترکیباتی هستند که به صورت رایج به عنوان آنتی اکسیدان ها طبقه بندی می شوند و انواع دیگری از مهارکننده ها که ترجیحاً با نیتریت، اکسیدهای نیتروژن یا یون های ایمینیوم (که در طول مسیر تشکیل نیتروزآمین از طریق فعالیت کاتالیزوری فرمالدهید، تولید می شوند) ، واکنش نشان می دهند.
در مواردی که مقادیر کم فرمالدهید ممکن است وجود داشته باشد، استفاده از مهارکننده های خاص یون های ایمینیوم توصیه می شود.
هنگام کاربرد این راهکارها، باید به موارد زیر توجه داشت:
– هیچ یک از این واکنش گرها، نیتروزآمین موجود در مواد اولیه را از بین نمی برند.
– مهارکننده ها باید قبل از افزودن هر نوع ترکیب آلی نیتروژن دار، به فرمولاسیون اضافه شوند.
– در رابطه با این که در سیستم های واقعی چه میزان مهار قابل دستیابی است و اینکه کدام یک از مهار کننده های بالقوه می تواند در لوازم آرایشی و بهداشتی گنجانیده شود، محدودیت هایی وجود دارد.
– در همه موارد، فرمولاسیون، ساخت و ذخیره سازی پس از آن، باید با کمترین درجه حرارت ممکن انجام شود.

منابع

– Michael Jones, Christopher Glover, 2016. A Fast Efficient Method to Determine the Presence of Nitrosamines in Cosmetics, Personal Care, and Consumer Products. Waters Corporation, Northumbria University.
– Scientific Committee on Consumer Safety SCCS, 2012. Opinion on Nitrosamines and Secondary Amines in Cosmetic Products. European Union, doi:10.2772/4079.
– European Cosmetics Association, 2009. Technical guidance document for minimising and determining N-nitrosamines in cosmetics. Cosmetics Europe, MC, December 2008:1-11.
– Regulation (EC) No 1223/2009 of the European Parliament and the Council, 2009. Official Journal of the European Union, L 342:59-209.